Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
Αστικά γλυπτά
I've got a little black book with my poems in
I've got a bag with a toothbrush and a comb in
When I'm a good dog they sometimes throw me a bone in
I've got a bag with a toothbrush and a comb in
When I'm a good dog they sometimes throw me a bone in
Τα καΐκια και οι Αιγύπτιοι
Είναι στο λιμάνι. Επιστρέφοντας διαλέγω πάντα το δρόμο της παραλίας. Είναι ένας τρόπος να μην βλέπω την πολλή την κίνηση και να τα λέμε με έναν από τους έρωτες της ζωής μου, τη θάλασσα, έστω και με ένα βιαστικό πέρασμα. Τους βλέπω πάντα εκεί. Μαγειρεύουν γύρω από μια γκαζιέρα πετρελαίου τα φαγητά τους με παστουρμάδες και μπαχάρια, σαφράνια και πιπέρια και κανέλα και κύμινο και ψάρια που ψαρέψανε από μια θάλασσα μακρινή σ’ αυτούς, μπαλώνουν τα δίχτυα του αφεντικού, ξεχωρίζουν το αλίευμά τους. Είναι κι αυτό το ψαράκι ταξικό, τώρα που το σκέφτομαι. «Πρώτα», για τους πλούσιους, «δεύτερα», για τους μεσαίους, «τρίτα ψάρια», για το λαουτζίκο και τις γάτες των πρώτων.
Είναι εδώ τώρα και στέλνουν το έμβασμα σ’ ευρώ, στη φτωχή τους χώρα, σε κάποια μάνα και κάποια φουκαριάρικα αδέλφια, όπως οι δικοί μας, όταν η Ελλάδα τους διαολόστειλε στις φάμπρικες της Γερμανίας, μετά τον πόλεμο και στη χούντα. Αυτοί όμως γελάνε, δεν είναι σκυθρωποί. Τα καταφέρνουν κουτσά στραβά. Μου αρέσει που τους βλέπω εδώ, δίπλα μας κι ανάμεσά μας, γιατί όπως τα μπαχάρια τους κάνουν πικάντικο το φαγητό, έτσι κι αυτοί δίνουν χρώμα στη μουντή καθημερινότητα. Και είναι και καλοί άνθρωποι. Σοβαρά.
Είναι εδώ τώρα και στέλνουν το έμβασμα σ’ ευρώ, στη φτωχή τους χώρα, σε κάποια μάνα και κάποια φουκαριάρικα αδέλφια, όπως οι δικοί μας, όταν η Ελλάδα τους διαολόστειλε στις φάμπρικες της Γερμανίας, μετά τον πόλεμο και στη χούντα. Αυτοί όμως γελάνε, δεν είναι σκυθρωποί. Τα καταφέρνουν κουτσά στραβά. Μου αρέσει που τους βλέπω εδώ, δίπλα μας κι ανάμεσά μας, γιατί όπως τα μπαχάρια τους κάνουν πικάντικο το φαγητό, έτσι κι αυτοί δίνουν χρώμα στη μουντή καθημερινότητα. Και είναι και καλοί άνθρωποι. Σοβαρά.
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Παζάρι κατ στη Σαναά της Υεμένης
Ένα βιντεάκι που τράβηξα σε ένα ταξίδι. Η εν λόγω σκηνή λαμβάνει χώρα κάθε μεσημέρι σε μερικές γωνιές και μοιάζει με ένα χρηματιστήριο του κατ. Το κατ είναι ένα ψυχοδραστικό φυτό, που εμπεριέχει ένα είδος αμφεταμίνης (καθινόνη) και χρησιμοποιείται ευρέως στην Υεμένη. Η χρήση γίνεται με μασούλημα μίας μεγάλης χούφτας φύλλων και κράτημα στο στόμα και αλλαγή κατά διαστήματα.
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
Προσηλωμένοι στο παιχνίδι του Μα-Ζονκ, Κυριακή σε μια πλατεία της Σανγκάης
Μία φωτό από ένα ταξίδι στην Κίνα, το 1999.
Italo Calvino: Αόρατες πόλεις. Η Φύλλιδα
Σκέψεις
Η Φύλλιδα είναι μία πόλη με πολλά θέλγητρα: Γεμάτη γωνιές και μικρά σημεία όλο ενδιαφέρον, μαγνητίζει τον επισκέπτη. Και δεν είναι μόνον τα σημεία. Οι ίδιες οι διαδρομές είναι ενδιαφέρουσες. Είναι μία πόλη που ερωτεύεσαι. Και ο Calvino περιγράφει μία πορεία σε αυτό τον έρωτα που μοιάζει με την πορεία του έρωτα ανάμεσα σε δύο οποιουσδήποτε ανθρώπους. Άλλες φορές ο επισκέπτης φεύγει από την πόλη με μία γλυκόπικρη ανάμνηση, άλλοτε μένει, συχνά για μια ολόκληρη ζωή. Και όταν συμβαίνει αυτό, σταδιακά τα χρώματα που στην αρχή αντίκριζες, το διαφορετικό, αυτό που σου τράβηξε την προσοχή, αρχίζει σταδιακά να ξεθωριάζει και να σβήνει στη λήθη της πρώτης εντύπωσης. Αρχίζεις πλέον να αναζητάς τον πρακτικό και γρήγορο δρόμο κυνηγημένος από τους «πιστωτές» που συμβολίζουν ίσως τα κάθε λογής πράγματα που μας κυνηγάνε καθημερινά, κάνοντάς μας σιγά σιγά να χάνουμε το ενδιαφέρον στις γλυκές λεπτομέρειες της ζωής: Την αλάνα που παίζαμε μικροί, ένα ηλιοβασίλεμα, το παγκάκι από το οποίο χαζεύαμε το πάρκο, την μικρή παραλία που κάναμε μπάνιο γυμνοί, μία κασέτα με μία συλλογή αγαπημένων τραγουδιών που ακούγαμε τις μέρες που ήμασταν στις μαύρες μας και που σκονισμένη πια σε ένα συρτάρι έχει καιρό να παίξει, μια και τα μαγνητόφωνα έχουν πια χαθεί. Όλα αυτά τα ξαναθυμόμαστε εδώ κι εκεί, γιατί δεν έχουν σβήσει αλλά κάπου έχουν αφήσει το μνημονικό τους ίχνος, όπως το πέρασμα εκείνου του κοριτσιού στη Φύλλιδα που με τα φαρδυμάνικά του περνούσε από μία στοά πριν τριάντα χρόνια, και τόσα χρόνια μετά ο χώρος αυτός έχει την ανάμνησή της και γίνεται γι’ αυτό πιο όμορφος.
Η Φύλλιδα είναι μία πόλη με πολλά θέλγητρα: Γεμάτη γωνιές και μικρά σημεία όλο ενδιαφέρον, μαγνητίζει τον επισκέπτη. Και δεν είναι μόνον τα σημεία. Οι ίδιες οι διαδρομές είναι ενδιαφέρουσες. Είναι μία πόλη που ερωτεύεσαι. Και ο Calvino περιγράφει μία πορεία σε αυτό τον έρωτα που μοιάζει με την πορεία του έρωτα ανάμεσα σε δύο οποιουσδήποτε ανθρώπους. Άλλες φορές ο επισκέπτης φεύγει από την πόλη με μία γλυκόπικρη ανάμνηση, άλλοτε μένει, συχνά για μια ολόκληρη ζωή. Και όταν συμβαίνει αυτό, σταδιακά τα χρώματα που στην αρχή αντίκριζες, το διαφορετικό, αυτό που σου τράβηξε την προσοχή, αρχίζει σταδιακά να ξεθωριάζει και να σβήνει στη λήθη της πρώτης εντύπωσης. Αρχίζεις πλέον να αναζητάς τον πρακτικό και γρήγορο δρόμο κυνηγημένος από τους «πιστωτές» που συμβολίζουν ίσως τα κάθε λογής πράγματα που μας κυνηγάνε καθημερινά, κάνοντάς μας σιγά σιγά να χάνουμε το ενδιαφέρον στις γλυκές λεπτομέρειες της ζωής: Την αλάνα που παίζαμε μικροί, ένα ηλιοβασίλεμα, το παγκάκι από το οποίο χαζεύαμε το πάρκο, την μικρή παραλία που κάναμε μπάνιο γυμνοί, μία κασέτα με μία συλλογή αγαπημένων τραγουδιών που ακούγαμε τις μέρες που ήμασταν στις μαύρες μας και που σκονισμένη πια σε ένα συρτάρι έχει καιρό να παίξει, μια και τα μαγνητόφωνα έχουν πια χαθεί. Όλα αυτά τα ξαναθυμόμαστε εδώ κι εκεί, γιατί δεν έχουν σβήσει αλλά κάπου έχουν αφήσει το μνημονικό τους ίχνος, όπως το πέρασμα εκείνου του κοριτσιού στη Φύλλιδα που με τα φαρδυμάνικά του περνούσε από μία στοά πριν τριάντα χρόνια, και τόσα χρόνια μετά ο χώρος αυτός έχει την ανάμνησή της και γίνεται γι’ αυτό πιο όμορφος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
