Είναι στο λιμάνι. Επιστρέφοντας διαλέγω πάντα το δρόμο της παραλίας. Είναι ένας τρόπος να μην βλέπω την πολλή την κίνηση και να τα λέμε με έναν από τους έρωτες της ζωής μου, τη θάλασσα, έστω και με ένα βιαστικό πέρασμα. Τους βλέπω πάντα εκεί. Μαγειρεύουν γύρω από μια γκαζιέρα πετρελαίου τα φαγητά τους με παστουρμάδες και μπαχάρια, σαφράνια και πιπέρια και κανέλα και κύμινο και ψάρια που ψαρέψανε από μια θάλασσα μακρινή σ’ αυτούς, μπαλώνουν τα δίχτυα του αφεντικού, ξεχωρίζουν το αλίευμά τους. Είναι κι αυτό το ψαράκι ταξικό, τώρα που το σκέφτομαι. «Πρώτα», για τους πλούσιους, «δεύτερα», για τους μεσαίους, «τρίτα ψάρια», για το λαουτζίκο και τις γάτες των πρώτων.
Είναι εδώ τώρα και στέλνουν το έμβασμα σ’ ευρώ, στη φτωχή τους χώρα, σε κάποια μάνα και κάποια φουκαριάρικα αδέλφια, όπως οι δικοί μας, όταν η Ελλάδα τους διαολόστειλε στις φάμπρικες της Γερμανίας, μετά τον πόλεμο και στη χούντα. Αυτοί όμως γελάνε, δεν είναι σκυθρωποί. Τα καταφέρνουν κουτσά στραβά. Μου αρέσει που τους βλέπω εδώ, δίπλα μας κι ανάμεσά μας, γιατί όπως τα μπαχάρια τους κάνουν πικάντικο το φαγητό, έτσι κι αυτοί δίνουν χρώμα στη μουντή καθημερινότητα. Και είναι και καλοί άνθρωποι. Σοβαρά.
1 σχόλιο:
Ένα μεγάλο ποσοστό της ξενοφοβίας ξεκινά από την τηλεόραση. Και δεν είναι η μόνη φοβία που ξεκινά από κει. Δε μιλάμε μεταξύ μας, ούτε στην ίδια πολυκατοικία στους γείτονες. Δίνω καμία φορά το εισητήριο μου στον επόμενο και τραβιέται σα να του δίνω (ληγμένη) πρέζα..Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους διστακτικούς, μεγαλώνει την ανασφάλεια, τον κυνισμό και την υπακοή. Δε λέω πως δεν υπάρχουν όντως φοβιστικά πράγματα ή καταστάσεις, πως δηλαδή τα εφευρίσκουν όλα τα ΜΜΕ. Μα μας σπρώχνουν στην απομόνωση ακόμη περισσότερο.
Ωραία η βόλτα σου στο λιμάνι -και μένα μου αρέσουν τέτοιοι περίπατοι. Βλέπεις ανθρώπους αληθινούς γύρω σου, τον καθέναν διαφορετικό από τον άλλο. Άμα πιάνεις εύκολα και την κουβέντα, φεύγουν οι ταμπέλες...
Δημοσίευση σχολίου