Η Φύλλιδα είναι μία πόλη με πολλά θέλγητρα: Γεμάτη γωνιές και μικρά σημεία όλο ενδιαφέρον, μαγνητίζει τον επισκέπτη. Και δεν είναι μόνον τα σημεία. Οι ίδιες οι διαδρομές είναι ενδιαφέρουσες. Είναι μία πόλη που ερωτεύεσαι. Και ο Calvino περιγράφει μία πορεία σε αυτό τον έρωτα που μοιάζει με την πορεία του έρωτα ανάμεσα σε δύο οποιουσδήποτε ανθρώπους. Άλλες φορές ο επισκέπτης φεύγει από την πόλη με μία γλυκόπικρη ανάμνηση, άλλοτε μένει, συχνά για μια ολόκληρη ζωή. Και όταν συμβαίνει αυτό, σταδιακά τα χρώματα που στην αρχή αντίκριζες, το διαφορετικό, αυτό που σου τράβηξε την προσοχή, αρχίζει σταδιακά να ξεθωριάζει και να σβήνει στη λήθη της πρώτης εντύπωσης. Αρχίζεις πλέον να αναζητάς τον πρακτικό και γρήγορο δρόμο κυνηγημένος από τους «πιστωτές» που συμβολίζουν ίσως τα κάθε λογής πράγματα που μας κυνηγάνε καθημερινά, κάνοντάς μας σιγά σιγά να χάνουμε το ενδιαφέρον στις γλυκές λεπτομέρειες της ζωής: Την αλάνα που παίζαμε μικροί, ένα ηλιοβασίλεμα, το παγκάκι από το οποίο χαζεύαμε το πάρκο, την μικρή παραλία που κάναμε μπάνιο γυμνοί, μία κασέτα με μία συλλογή αγαπημένων τραγουδιών που ακούγαμε τις μέρες που ήμασταν στις μαύρες μας και που σκονισμένη πια σε ένα συρτάρι έχει καιρό να παίξει, μια και τα μαγνητόφωνα έχουν πια χαθεί. Όλα αυτά τα ξαναθυμόμαστε εδώ κι εκεί, γιατί δεν έχουν σβήσει αλλά κάπου έχουν αφήσει το μνημονικό τους ίχνος, όπως το πέρασμα εκείνου του κοριτσιού στη Φύλλιδα που με τα φαρδυμάνικά του περνούσε από μία στοά πριν τριάντα χρόνια, και τόσα χρόνια μετά ο χώρος αυτός έχει την ανάμνησή της και γίνεται γι’ αυτό πιο όμορφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου