Το σούπερ – μάρκετ

Στο ταμείο διαπιστώνω για μια ακόμη φορά πόσο ισχύει ώρες ώρες ο νόμος του Μέρφυ. Είμαι μέγας Μερφολόγος. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Η ουρά στην οποία βρίσκεσαι πηγαίνει πάντα πιο αργά. Λίγο πριν φτάσεις στο ταμείο, κάποιος αποφασίζει να πληρώσει με πιστωτική κάρτα. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, στη χώρα που λέγεται Ελλάδα, για να πληρώσει κανείς με πιστωτική, πρέπει περίπου να συγκληθεί το Δ.Σ. της εταιρείας. Η ταμίας σηκώνεται, πηγαίνει στο γκισέ υποδοχής, καλεί κάποιο όνομα (την «υπεύθυνη» – τι σαχλό επίθετο κι αυτό) κάτι κάνουν, επιστρέφει στο ταμείο, ξαναχτυπά νούμερα σε ένα μηχανάκι, πέφτουν υπογραφές και κάποια στιγμή ολοκληρώνεται αυτή η φοβερή συναλλαγή. Τελείωσες; Αμ δε! Αμέσως μετά ακολουθεί ένας τυπάκος, ο οποίος έχει μόνο μια σακούλα ντομάτες και δύο μπύρες. Άντε λες, φτάσαμε. Έλα όμως που ο τύπος έχει ξεχάσει να ζυγίσει τις ντομάτες. Πρέπει λοιπόν να πάει μέσα, να τις ζυγίσει και να επιστρέψει. Μερφολογικός παράδεισος δηλαδή. Εντάξει, το ξέρω πως όλη αυτή η μερφολογία βασίζεται σε ένα πολύ απλό φαινόμενο της ανθρώπινης νόησης που λέγεται επιλεκτική μνήμη και που απλούστατα σε κάνει να θυμάσαι μόνο όσα για κάποιο λόγο αποκτούν ιδιαίτερη σημασία ή είναι ανώδυνα για σένα. Ξεχνάς για παράδειγμα τη φορά που εσύ ξέχασες να ζυγίσεις τις ντομάτες ή πήγες να πληρώσεις με κατοστάευρο, κτλ κτλ. Αλλά πώς αλλιώς θα νοηματοδοτούσαμε βαρετές τυπικές διαδικασίες όπως τις ουρές στα ταμεία;